Από τον Δισταγμό στο Θάρρος

Έχεις νιώσει ποτέ τον χρόνο να σταματάει την στιγμή που έπρεπε να κάνεις κάτι σημαντικό;

Ίσως λίγο πριν από μια επαγγελματική παρουσίαση, μια συνέντευξη για νέα εργασία ή μια απόφαση που θα μπορούσε να επηρεάσει σημαντικά τη ζωή σου... Τη μία στιγμή όλα στο μυαλό σου ήταν ξεκάθαρα, και την επόμενη ήταν σαν κάποιος να πάτησε παύση και ο χρόνος να πάγωσε. Νιώθεις την ένταση στους μύες σου, την ανάσα σου να είναι πιο ρηχή, και το μυαλό σου να αδειάζει τελείως.

Γεγονός

Η επιστήμη μάς λέει ότι ο εγκέφαλος χρειάζεται μόλις 90 δευτερόλεπτα για να επεξεργαστεί ένα συναισθηματικό ερέθισμα πριν αντιδράσουμε. Κι όμως, μέσα σε αυτά τα 90 δευτερόλεπτα, ο χρόνος μπορεί να μοιάζει σαν να έχει παγώσει τελείως. Αυτό το καλοκαίρι είδα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού πώς μοιάζει αυτή η στιγμή και πως νιώθεις όταν τη ξεπερνάς.

Είχα την τιμή να είμαι εθελόντρια για άλλη μία φορά στο Phoenix Burn Camp με τον οργανισμό Mamigwey Burn Society στον Καναδά. Η κατασκήνωση αυτή προσφέρει ένα χώρο όπου νεαρά παιδιά, εγκαυματίες, συναντιούνται για να περάσουν όμορφα, να γελάσουν, να παίξουν και να συνδεθούν με άλλους νεαρούς εγκαυματίες που έχουν παρόμοιες εμπειρίες.

Μου αρέσει να τους αποκαλώ μικρούς μαχητές, γιατί ο καθένας τους έχει ήδη αντιμετωπίσει προκλήσεις που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα ζήσουμε ποτέ. Κι όμως, η ενέργεια, το θάρρος και η διάθεσή τους να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα πάντα μου αφήνουν ένα δυνατό αποτύπωμα.

Μάθημα ασφάλειας

Μία από τις πιο αναμενόμενες δραστηριότητες στη κατασκήνωση φέτος, ήταν η αναρρίχηση με σχοινιά.

Οι εκπαιδευτές συγκέντρωσαν όλα τα παιδιά και τους ομαδάρχες για μία λεπτομερή επίδειξη για το πώς να φορούν σωστά τον προστατευτικό εξοπλισμό. Εξήγησαν τη σημασία κάθε εξοπλισμού, πώς να φορούν το γιλέκο ασφαλείας, πώς να ελέγχουν ότι κάθε ιμάντας είναι σωστά δεμένος και πώς να επιλέγουν το σωστό μέγεθος κράνους. Μίλησαν επίσης για εμπιστοσύνη, για την σημασία να ακολουθούμε τις οδηγίες και πόσο σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε ότι ο εξοπλισμός υπάρχει για να μας κρατά ασφαλείς.

Μιλάω συχνά για θέματα ασφάλειας, και πραγματικά μου έδωσε χαρά όταν είδα να εφαρμόζεται αυτή η εκπαίδευση στα παιδιά. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς ότι ο εξοπλισμός δεν είναι εκεί για να τα περιορίζει αλλά για να τα προστατεύει, καλλιεργούν μια στάση σεβασμού, εμπιστοσύνης και υπευθυνότητας.

Η πραγματική πρόκληση

Κάθε παιδί ανέβαινε με τη σειρά του σ’ έναν ξύλινο στύλο ύψους περίπου εννέα μέτρων. Ο στόχος ήταν να φτάσει στην κορυφή, να σταθεί όρθιο και με απόλυτη εμπιστοσύνη, να πηδήξει μπροστά για να αγγίξει έναν κινούμενο στόχο περίπου ενάμισι μέτρο πιο πέρα, ενώ ο εκπαιδευτής από κάτω κρατούσε το σχοινί ασφαλείας.

Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο!

Από τον δισταγμό στο θάρρος

Ένα νεαρό αγόρι, λαχταρούσε να ανέβει πρώτο. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, είχε ένα τεράστιο χαμόγελο και μάτια που έλαμπαν. Φόρεσε το κράνος και το γιλέκο ασφαλείας και ξεκίνησε την αναρρίχηση. Βήμα-βήμα, ανέβαινε όλο και πιο ψηλά… ώσπου λίγα εκατοστά πριν την κορυφή, σταμάτησε. Πάγωσε!

Τα χέρια του αγκάλιασαν σφιχτά τον στύλο, τα πόδια του ακινητοποιήθηκαν, κι όσο κι αν τον ενθαρρύναμε από κάτω με λόγια ενδυνάμωσης και ενθουσιασμένες φωνές, παρέμεινε παγωμένος στον στύλο, ανήμπορος να συνεχίσει.

Μετά από λίγη ώρα τον είδαμε να κατέβαινει με αργές κινήσεις. Όταν έφτασε στο έδαφος, η όψη του ήταν διαφορετική. Ήταν απογοητευμένος, σιωπηλός, σχεδόν έτοιμος να κλάψει. Οι ώμοι του κατεβασμένοι, το βλέμμα του χαμηλωμένο αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή μαζί μας. Ζήτησε να καθίσει μόνος του, και του δώσαμε τον χώρο που χρειαζόταν, παρακολουθώντας διακριτικά πότε θα ένιωθε έτοιμος να μιλήσει.

Η αλλαγή

Δεν πέρασαν ούτε τρία λεπτά και κάτι μέσα του άλλαξε. Σηκώθηκε, πλησίασε την ομάδα και ζήτησε να δοκιμάσει ξανά. Η αποφασιστικότητα στα μάτια του ήταν ξεκάθαρη. Έσφιξε τη ζώνη του, διόρθωσε το κράνος του, κοίταξε προς τα πάνω και ξεκίνησε και πάλι την αναρρίχηση. Αυτή τη φορά όμως, χωρίς ίχνος δισταγμού. Όταν έφτασε στην κορυφή, τα πόδια του έτρεμαν, το βλέπαμε, αλλά το προσπέρασε και στάθηκε όρθιος.

Αυτό που ακολούθησε ήταν υπέροχο. Με όψη αποφασιστηκότητας και θάρρους, πήδηξε και άγγιξε τον στόχο.

Η απόλυτη χαρά

Οι φωνές και τα χειροκροτήματα αντήχησαν σε ολόκληρη την κατασκήνωση, ωστόσο η μεγαλύτερη νίκη ήταν αποτυπωμένη στο πρόσωπό του. Ανακούφιση, περηφάνια και αληθινή χαρά. Είχε αντιμετωπίσει τον φόβο του και τα είχε καταφέρει.

Τι έμαθα

Αυτός ο νεαρός μαχητής μου θύμισε δύο σημαντικά πράγματα για το θάρρος και για την ασφάλεια.

Ο φόβος δεν είναι αποτυχία. Ο φόβος μας δίνει τον χρόνο που χρειαζόμαστε πριν προχωρήσουμε. Όλοι έχουμε στιγμές που «παγώνουμε» χωρίς να ξέρουμε πώς να κινηθούμε. Αυτό που μετρά περισσότερο είναι το τι κάνουμε στη συνέχεια. Μερικές φορές χρειάζεται να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα ή να επιτρέψουμε λίγα δάκρυα να ελευθερώσουν την ένταση που νιώθουμε πριν τελικα συνεχίσουμε. Κάθε μικρό βήμα που κάνουμε, χτίζει την ανθεκτικότητα μας.

Η ασφάλεια χτίζει την αυτοπεποίθησή μας για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε.

Βλέποντας εκείνο το παιδί να αντιμετωπίζει τον φόβο του, κατάλαβα πόσο καθοριστικό είναι να νιώθεις ασφαλής για να μπορέσεις να ξαναδοκιμάσεις κάτι που σε έφερε σε μία στιγμή ακινητοποίησης. Ο σωστός εξοπλισμός, οι καθαρές οδηγίες και η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω του, έκαναν εκείνο το άλμα τόσο δυνατό. Είναι διαφορετικό να τσεκάρεις κουτάκια σε μια λίστα, και διαφορετικό να αισθάνεσαι πραγματικά ασφαλής. Όταν νιώθεις σιγουριά και υποστήριξη, μπορείς να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου και να κάνεις το άλμα που θα σε βοηθήσει να αναπτυχθείς και να φτάσεις στο στόχο σου και στις δυνατότητες σου.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα «παγώσεις», είτε στη δουλειά, είτε μέσα σε μια σχέση, είτε στη ζωή γενικότερα... θυμήσου πως είναι εντάξει να κάνεις ένα βήμα πίσω, να πάρεις μία ανάσα και να επεξεργαστείς όσα συμβαίνουν για να ξαναβρείς το κέντρο σου.

Κι έπειτα, όταν είσαι έτοιμος... εμπιστεύσου τον εξοπλισμό σου, τους ανθρώπους γύρω σου και τα συστήματα ασφαλείας που σε στηρίζουν, και κάνε το επόμενο δυναμικό σου βήμα. Γιατί αυτό το βήμα μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη νίκη σου.

Αναλογίστηκες στο παρελθόν, πότε ήταν η τελευταία φορά που «πάγωσες» και παρ’ όλα αυτά βρήκες το θάρρος να προχωρήσεις;

Θα χαρώ να ακούσω τις σκέψεις σου ή μια στιγμή από τη δική σου ζωή όπου ένιωσες φόβο, δισταγμό ή αβεβαιότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά έκανες το επόμενο βήμα. Η ιστορία σου μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να διαβάσει κάποιος σήμερα.

#freezetoforward #couragetomove #resilienceinaction #safetymatters #mindyourmind #stepforward #PhoenixBurnCamp #BurnSurvivorCommunity