Τυφώνας; Τι ήταν αυτό που πέρασε;

Τι ήταν αυτό; Έμεινα αποσβολωμένη να αναρωτιέμαι και να προσπαθω να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη ... Επιτρέψτε μου να περιγράψω πώς βίωσα την Παρασκευή, 4 Ιουνίου. Ήταν μια όμορφη μέρα στη λίμνη Trout που μου θύμισε την πατρίδα μου στην Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη. Ξύπνησα, και σε αντίθεση με άλλες μέρες, ένιωσα τον ζεστό καιρό από τις πρώτες πρωινές ώρες. Έτσι, ήξερα ότι θα ήταν μια ωραία μέρα. Ντύθηκα, άνοιξα τα παράθυρα διάπλατα για περάσει το πρωίνο φρέσκο ​​αεράκι σε κάθε γωνιά του σπιτιού, έφτιαξα τον καφέ μου και βγήκα στην αυλή. Ήθελα να απολαύσω την ηρεμία του νερού στη λίμνη και την ησυχία της φύσης γύρω μου, παρέα με τον σύζηγο μου, τον Δανιήλ. Όμως, δέκα λεπτά αργότερα, έτρεξα μέσα στο σπίτι επειδή τα ενοχλητικά κουνούπια και οι μαύρες μύγες ρουφούσαν με μανία το αίμα μου. Κρυφά, ήλπιζα να φυσήξει αέρας, όπως συνήθιζε ο καιρός τις προηγούμες ημέρες, για να κρατήσω τα ενοχλητικά έντομα μακριά, αλλά υπενθύμισα στον εαυτο μου, πως τέτοιες όμορφες μέρες είναι σπάνιες και καλό θα ήταν να μην παραπονιέμαι. Λίγες ώρες αργότερα η ζωή γύρω από τη λίμνη άρχισε να ξυπνάει. Οι φωνές των παιδιών που βουτούσαν στο δροσερό νερό της λίμνης μαζί με αρκετούς από τους κατοίκους να είναι στα πλωτά τους να κόβουν βόλτες, επιβεβαίωσαν περίτρανα πόσο όμορφη ήταν η μέρα. Φόρεσα αντηλιακό, μάζεψα τα μαλλιά μου ψηλά σε αλογοουρά και ξεκίνησα να ασχολούμαι με δουλειές στην αυλή. Γύρω στις 6 μ.μ. αποφάσισα ότι αρκετή ώρα έκατσα κάτω από τον ήλιο και μπήκα στο σπίτι. Μία ώρα αργότερα, ξαφνικά και απρόσμενα, ένας δυνατός άνεμος με ανάγκασε να βγω στο μπαλκόνι για να σώσω τα φυτά μου. Ο ουρανός είχε ένα παράξενο πράσινο-κιτρινωπό χρώμα με γκρίζα σύννεφα που προμηνύαν ότι πλησιάζει βροχή. Άρχισα να μετακινώ τις γλάστρες μας. Έχουμε μόνο 10 και δεν θα αναφερθώ στον λόγο, αλλά ας πούμε ότι τα φυτά δυσκολεύονται να επιβιώσουν στα χέρια μου. Τοποθετούσα μία - μία τις γλάστρες κοντά στο σπίτι και κατάφερα να μετακινήσω 6 από τις 10 πριν τρέξω βιαστικά μέσα στο σπίτι, κυνηγημένη από τον άνεμο που χειροτερεύε κάθε δευτερόλεπτο. Τότε ήταν που αναρωτήθηκα πρώτη φορά, "Τι είναι αυτό;" Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, άρχισε η δυνατή βροχή και αμέσως πήγα στο γραφείο για να κλείσω την γυάλινη πόρτα, ενώ ο Δανιήλ έτρεξε έξω για να σώσει το τραπέζι που επρόκειτο να ανατραπεί από τον ισχυρό άνεμο. Αλλά μέχρι να βγει, το τραπέζι είχε ήδη αναποδογυρίσει. Ο υπέροχος σκύλος μας, η Kόνα, μαζί με τον Δανιήλ, έτρεξαν μέσα στο σπίτι και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, εγώ συνέχισα να αγωνίζομαι ενάντια στον αέρα, για την πόρτα του γραφείου. Ένιωσα πραγματικά ότι ο αέρας προσπαθούσε να την ξεριζώσει από τους μεντεσέδες. Φώναξα με όλη μου τη δύναμη τον Δανιήλ, χρειαζόμουν βοήθεια.

Επιτέλους, όλες οι πόρτες του σπιτιού ήταν κλειστές και πάνω στην ώρα για να κρατήσουν τη βροχή και το χαλάζι έξω από το σπίτι. Η Κόνα, από το φόβο της έτρεξε στην αγκαλιά μου, με κοίταξε στα μάτια, και βουβή με παρακαλούσε να κάνω κάτι για να σταματήσω αυτό που ζούσαμε. Μακάρι να μπορούσα! Καθίσαμε στο πάτωμα, στο κέντρο του καθιστικού και για όλη τη διάρκεια των 5 λεπτών του απίστευτου καιρού, δυνατό άνεμο, βροχή και χαλάζι, της χάιδευα το κεφάλι για να την ησυχάσω. Από το πάτωμα του καθιστικού και πίσω από τα παράθυρα, παρατηρούσα την επιφάνεια του νερού στη λίμνη να αλλάζει χρώμα. Αρχικά, το νερό πήρε ένα γκρι-πράσινο χρώμα ενώ κινούταν έντονα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ξαφνικά, είδα ένα λευκό παχύ στρώμα να καλύπτει το νερό, σα σεντόνι και για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά, αναρωτήθηκα.. τι είναι αυτό;, Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι αυτό που έβλεπα ήταν κύματα, κάτι που είναι πολύ ασυνήθιστο για τη μικρή μας λίμνη. Τότε ήταν που ένιωσα το δάπεδο να τρέμει, σχεδόν έμοιαζε με σεισμό. Οφείλω να ομολογήσω, πως άρχισα να ανησυχώ. Εικόνες με τις γυάλινες πόρτες να θρυμματίζονται, πέρασαν από τη σκέψη μου και έκαναν τους παλμούς της καρδιάς μου να ανεβαίνουν σα τα κύμματα στη λίμνη. Όλη αυτή η εμπειρία, η οποία φάνηκε να έχει αρκετή διάρκεια, κράτησε μόνο πέντε έως επτά λεπτά. Όλα άρχισαν να επανέρχονται στο φυσιολογικό εκτός από τον ουρανό. Οι κεραυνοί εμφανίζονταν κάθε λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσα από τα σκοτεινά σύννεφα , η βροχή ήταν ακόμα δυνατή και ο άνεμος ήταν ακόμα ισχυρός, αλλά δεν έιχε καμμία σχέση με αυτό που βιώσαμε λίγα λεπτά νωρίτερα. Για τα επόμενα 30 λεπτά μείναμε εκεί που βρισκόμασταν, παρατηρώντας τη δύναμη της Φύσης Τελικά, η φυση ησύχασε και ακούσουμε τα πουλιά δειλά δειλά να κελαηδάνε. Βγήκα έξω για να πείσω τον εαυτό μου ότι τελείωσε. Κοίταξα τα φυτά μου, τα φυτά επέζησαν. Κοίταξα το τραπέζι που είχε ανατραπεί, και έμεινα έκπληκτη που δεν διαλύθηκε η γυάλινη επιφάνεια του. Το μόνο που έσπασε ήταν ένα γυάλινο βάζο που είχα πάνω στο τραπέζι. Ουφ! .. την γλυτώσαμε χωρίς ζημιές, είμαστε καλά! Και μετά τα μάτια μου πήγαν στην αυλή του γείτονά μας και αυτό που είδα με άφησε εντελώς άφωνη!

Δέντρα ξεριζωμένα

Περίπου 10-12 δέντρα έπεσαν στην αυλή τους και το ένα πάνω σε ένα από τα οχήματά τους. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί, αλλά γρήγορα ανακαλύψαμε πως πολλοί γείτονες χτυπήθηκαν σοβαρά από την απρόσμενη καταιγίδα. Ευτυχώς, κανένας δεν τραυματίστηκε, κανένα κατοικίδιο δεν τραυματίστηκε. Κάποιες αποβάθρες και πλωτά παρασύρθηκαν από τον ισχυρό άνεμο και υπέστησαν ζημιές, υπόστεγα και οχήματα επίσης υπέστησαν ζημιές, μια σπασμένη οροφή ρυμουλκούμενου και μερικοί ηλεκτρολογικοί στύλοι που μας άφησαν χωρίς ρεύμα για πάνω από 48 ώρες.

Αλλά αυτό που έκανε την καρδιά μας να πονέσει, ήταν τα εκατοντάδες δέντρα που βίαια τραβήχτηκαν από τη γη και έπεσαν στο έδαφος. Το θέαμα των κατεβασμένων δέντρων, μπλοκάροντας δρόμους και εισόδους , ήταν δύσκολο να το διαχειριστούμε. Δεν ακούγαμε πλέον τους σκίουρους την επόμενη μέρα, μόνο τον εκκωφαντικό ήχο από τα αλυσοπρίονα που δούλευαν ασταμάτητα. Και αυτό προκαλούσε ακόμη περισσότερη θλίψη. Το σαββατοκύριακο που ακολούθησε, όλοι προσέφεραν βοήθεια σε όσους επηρεάστηκαν από την καταιγίδα. Οι κάτοικοι της λίμνης πήγαιναν δεξιά-αριστερά από αυλή σε αυλή. Μετέφεραν κλαδιά, βοηθούσαν στην απομάκρυνση των πεσμένων δέντρων και όπως, καλό είναι να κάνουμε σε κάθε περίσταση της ζωής, επικεντρωθήκαμε στο θετικό αποτέλεσμα. Ήμασταν όλοι ανακουφισμένοι που δεν υπήρξαν τραυματίες από αυτήν την απρόσμενη ισχυρή καταιγίδα. Και αυτό που είχε πολύ ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι η εμπειρία αυτή μας έφερε πιο κοντά ως κοινότητα, μας ένωσε. Είδα ενεργή υποστηριξη από όλους προς όλους και αυτό με έκανε να νιώσω τυχερή που είμαι κομμάτι αυτής της μικρής κοινότητας.

Φυσικά, η πρώτη μου ερώτηση μετά το τέλος αυτής της περιπέτειας ήταν η συχνότητα τέτοιων καιρικών φαινομένων. Με διαβεβαίωσαν πως έχει πάνω από 100 χρόνια να ζήσουν κάτι τόσο ισχυρό και έτσι παρέμεινα στην μικρή λίμνη Trout, ελπίζοντας πως δε θα ξαναβιώσω κάτι αντιστοιχο.